Het is echt schrijnend wat er zich rond Corona afspeelt. En dan bedoel ik niet de mensen die aan Corona zijn overleden, maar alles eromheen. Iedereen doet z’n best en de regels zijn allemaal logisch, maar de gevolgen zijn groot en daar moeten we langzaam maar zeker, meer dan nu, bij stil gaan staan. Ik roep in ieder geval iedereen op om erover te praten. Vraag mensen naar hun verhalen, praten helpt echt!
Het hele gezin had Corona. Mevrouw was thuis en had meneer al weken niet meer gezien, hij lag op de IC. De kinderen waren ziek en opgenomen in het ziekenhuis. Niemand kon dus bij elkaar komen en meneer overleed alleen, zonder dat iemand afscheid had kunnen nemen.
Zoonlief mocht zijn vader niet bezoeken, terwijl meneer met een hersenbloeding was opgenomen. Hij mocht niet eens mee naar de eerste hulp. Bellen kon niet, want meneer kon niet praten, soms was er een lieve verpleegkundige die beeldbellen organiseerde. Voor vader was het vreselijk, maar voor de kinderen was het traumatisch. Toen vader uiteindelijk terminaal was, mocht er 1 persoon afscheid nemen. Maar hier waren 4 kinderen…. En kleinkinderen….
Mevrouw had haar dementerende man, voordat Corona uitbrak, weggebracht naar een verpleeghuis. We spraken elkaar om de toekomstige uitvaart voor te bereiden. De uitvaart was het probleem niet. Mevrouw was heel erg bang dat haar man haar niet meer zou herkennen als ze weer op bezoek zou mogen. Bezoek was al 7 weken verboden.
Iedereen in de aula moet 1,5 meter van elkaar zitten, alleen mensen uit 1 huishouden mogen bij elkaar. De kinderen hadden geen super goede verhouding met hun moeder en zij trokken mevrouw er niet bij toen ze de aula inkwamen. Gevolg was dat mevrouw helemaal in haar eentje zat. Gelukkig kon de uitvaartbegeleidster ingrijpen en vroeg aan een vriendin om naast haar te gaan zitten. Maar volgens de regels had dat niet gemogen.
We mogen niet troosten….. Een vrouw is helemaal alleen, zonder kinderen. Haar man is overleden en ze staat bij hem, heel stil, te huilen. Is het dan gek als we toch een arm om iemand heen willen slaan? We mogen het echt niet, niemand heeft iets aan ons als we ziek worden, maar het is heel erg pijnlijk. Soms leggen we een arm achter op de rug. Een beetje steun en een beetje ‘tegen de regels’.
Regels, ik weet dat het streng moet zijn, maar hier komen trauma’s van.
Laten we met elkaar extra zorgen voor mensen die in deze tijd te maken krijgen met ziekte en overlijden. Ze hebben het nodig.