Het is bijzonder dat Corona ook mooie momenten kent.
Het afscheid is heel intiem met maximaal 30 mensen, in de praktijk zijn het er vaak minder. Het vervelende is dat de nabestaanden daar meestal niet voor hebben gekozen, ze hadden graag iedereen erbij willen hebben. Maar nu het niet anders kan, horen we vaak terug dat ze het eigenlijk achteraf heel fijn vonden en intiem; je kan jezelf zijn, je hoeft geen rekening te houden met anderen. Je gaat terug naar waar het echt om gaat, het afscheid nemen, en je durft in deze setting misschien meer dan anders.
Zo was er een klein meisje van 7 jaar. Ze had een gitaar meegenomen want ze had sinds een paar maanden les en daar was ze trots op!
Haar ouders hadden gezegd dat ze waarschijnlijk helemaal niet zou durven spelen, maar ze gunden haar graag dat ze het wel zou doen.
Hier speelde ineens mee dat het afscheid zo intiem was. Ze ging op de grond naast de kist van opa zitten en speelde, gewoon alsof ze thuis op de bank zat. Zo lief en zo rustig, het was ontroerend hoe zij afscheid nam.
We horen steeds vaker dat mensen in de toekomst misschien toch gaan kiezen voor een klein afscheid. Ik ben benieuwd…..