Er is een rouwwagen chauffeur waar we vaak mee rijden, die in Italië is geboren en vaak teruggaat om zijn familie te bezoeken. We hebben het vaak over Italiaanse gerechten, speciale gewoontes rond de feestdagen en over familiezaken. Zo ook vorige week, toen hij vertelde dat zijn schoonzusje was overleden en hij naar de uitvaart was geweest in Italië.
Ik vroeg hem of het mooi was geweest en hij begon te vertellen hoe vreselijk een uitvaart in Italië is. En dat wij Nederlanders niet beseffen dat de uitvaartcultuur die wij hier hebben, heel bijzonder en waardevol is.
Het begon bij het uitvaartcentrum, het schijnt dat dat in heel Italië hetzelfde is. Het gaat open om 06.00 uur, sluit om 20.00 uur en in de tussentijd kan iedereen binnen komen voor bezoek. Het zijn allemaal kleine grauwe kamertjes en alle families lopen dwars door elkaar heen. Een grote verdrietige chaos.
Op de dag van de uitvaart gaat iedereen naar de kerk. Zonder de muziekband die je kent uit de film, gewoon in stilte in de auto. Na de dienst geeft iedereen elkaar buiten op het plein een hand en gaat weer uit elkaar. Er is geen samenzijn om na te praten, behalve als mensen uit zichzelf naar de kroeg gaan.
Vroeger werd iemand daarna begraven, maar sinds Corona is er geen plek meer op de begraafplaatsen. Zelfs streng katholieken moeten worden gecremeerd. Na de kerkdienst, in stilte….
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat de impact van Corona nog zo’n rol speelt.
De chauffeur had het heel naar gevonden, hij was er echt ontdaan van.
Hij rijdt al jaren, heeft al heel veel uitvaarten gezien en prees onze rituelen, de aandacht door de dood en onze cultuur om het geheel met warmte te omgeven.