Ik vertelde mijn petekinderen altijd eigen verhaaltjes van Pinkelientje.
Ineens moest ik daar vanmorgen aan denken.
Pinkelientje is een feetje ter grootte van mijn pink. Ze was net zo oud als mijn petekinderen en beleefde dezelfde avonturen als zij. Pinkelientje heeft een vriendinnetje Eline.
————-
Opa is een grote fee, die woont aan de andere kant van het dorp. Het is de opa van Pinkelientje. Mama is de afgelopen week steeds bij opa geweest, want opa is ziek. Mama kookt voor opa, maakt het huis schoon en brengt opa iedere dag een schone pyjama.
Het regent al de hele dag en Pinkelien en Eline lopen te klieren. Ze hangen op de bank en vervelen zich. Ineens komt mama binnen en vraagt of ze even een kopje thee komen drinken, mama wil ze wat vertellen. Je kan altijd aan de stem van mama horen of het erg is, dan gaat haar stem een beetje omhoog. Pinkelien en Eline zijn ineens heel stil en schuiven snel aan tafel.
Je kan zien dat mama heeft gehuild, haar ogen zijn een beetje rood. Mama kijkt ernstig en zegt dan: “Ik moet jullie wat vertellen, opa is vannacht dood gegaan”. Pinkelientje kijkt haar vragend aan. “Wat is dat, doodgaan?” vraagt ze. Mama kijkt op. “Weet je nog dat ik heb verteld dat je je hart kan voelen als je je vinger in je kuiltje legt? Dat dat zo gek voelt, een beetje tik, tik, tik? Als je doodgaat, stopt je hart met tikken. Alle oude mensen gaan een keertje dood. Alle opa’s en oma’s. Als je doodgaat, kan je niet meer praten, dan kan je niet meer gezellig op bezoek. Opa vertelt geen verhaaltjes meer.”
Pinkelien moet daar even over nadenken. “Waar ga je dan naartoe?” vraagt ze. “Kan ik opa dan nooit meer zien?”
“Sommigen zeggen dat je naar een god gaat,” zegt mama. “maar niemand weet dat zeker. Ik weet het niet zo goed, misschien ga je wel nergens naartoe. Ik vind het een leuk idee dat je een sterretje wordt. Als je dan naar bed gaat en je kijkt naar buiten, zie je alle sterren glinsteren.”
Een paar dagen later zegt mama dat ze hun mooiste kleren moeten aantrekken en dat ze nieuwe elastiekjes heeft gekocht voor in hun haren. Ze gaan vandaag opa begraven. Pinkelien weet niet wat dat is: ‘begraven’. “Weet je nog met de poes en met de hamster?” vraagt mama. “Die deden we in een schoenendoos en maakten een mooi gat achter in de tuin. Eigenlijk doen we met opa hetzelfde, maar dan gaan we niet naar de tuin maar naar de begraafplaats.”
En zo gaan papa en mama en Pinkelientje met Eline naar opa’s huis. Daar leggen ze opa in een mooie kist met een kussentje zodat hij lekker ligt. Ze hebben een mooie tekening gemaakt die ze naast opa neerleggen. En dan begraven ze hem op een mooi plekje in de zon.
Als ze ’s avonds gaat slapen, kijkt Pinkelien nog even naar buiten naar de sterren. “Dag opa.”