Als je gevraagd wordt voor een overlijden, komt dat moment dat je voor het eerst op de bel drukt. Je weet niet om wie het gaat, wie de naasten zijn, wat de wensen zijn, wat de situatie is… alles is variabel en dat is altijd weer spannend.
Het lastige is dat de overledene verzorgd moet worden en je eigenlijk best snel al een aantal zaken moet regelen: Misschien willen er mensen helpen met de verzorging. Blijft iemand op bed of wordt iemand gelijk in de kist gelegd. Blijft iemand thuis of niet?
De eerst uren scan je onwillekeurig de mensen die aanwezig zijn en zij jou. Wie wordt je aanspreekpunt, maar ook wie regelt in dit gezin alles achter de schermen? Wie heeft een grote mond, maar een klein hartje? Wie voelt zich altijd miskent? Hoe zit het met de ‘koude’ kant? In ieder gezin is een rolverdeling, vaak net als hoe het vroeger was.
Na een tijdje vraag ik eigenlijk altijd of het goed is om te tutoyeren, of om in ieder geval mij bij mijn voornaam te noemen. Daarmee verklein je de afstand tot elkaar, het is toch een hele intiem week tijd die je met elkaar ingaat.
Sommige mensen blijven ‘u’; vaak zijn dat oudere mensen. Het voelt van mijn kant onbeleefd, ook al zeggen ze hun voornaam.
Maar laatst waren er jonge mensen die het fijn vonden als ik ‘u’ bleef zeggen. Prima natuurlijk, maar de afstand was die week moeilijk te overbruggen. Wonderlijk hoe zo’n klein facet, zoveel invloed heeft.