Als je overleden bent, sta je in je kist of mand op heel veel verschillende karretjes en schraagjes.
De kist staat op een koeling, deze staat vaak op schraagjes.
Daarna wordt je overgezet op een wagentje om je naar de auto te rijden.
Uit de auto wordt je weer op een andere wagentje gezet om de zaal in te kunnen rijden. Daar wordt je weer geplaatst op houten of plexiglas schragen of op een wagentje met een mooi kleed erover.
Tenslotte wordt je of naar de crematie-ruimte gebracht, waar je op een opzet tafel wordt gezet. Of wordt je op de begraafplaats op een rijdende baarwagen gezet en daarna op het graf gezet.
Voor al die keren dat je wordt overgezet, zijn dragers nodig. En ‘dragen’ is hier dan een ruim begrip. Een drager kan onderhands dragen, dan is er geen karretje. Of rijden of schouderen.
Als mensen niet gewend zijn om te dragen, maar ze willen het wel zelf doen, dan zijn liefst 6 dragers nodig. Bij officiële dragers zijn 4 dragers soms genoeg.
Bij ons mag alles, behalve schouderen zonder oefenen. Schouderen is niet moeilijk, maar het is fijn om van tevoren met elkaar te weten hoe dat moet.
6 mensen moeten ongeveer dezelfde schouderhoogte hebben. We oefenen dan met alle dragers 3 kwartier voor we weggaan naar de uitvaart. Het zijn vaak hele dierbare momenten, waarbij we de dragers alle trucjes leren, zodat ze zich zeker voelen op het moment suprème.
Mensen denken altijd dat alleen mannen kunnen schouderen, maar dat is grote onzin. Ik heb een keer 6 dochters gehad die op rode hakken liepen en een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten op zowel de genodigden als de begraafplaatsbeheerder!
Wij kunnen ook dragers inhuren; studenten die het een fijn beroep vinden en het prachtig doen. Dat kunnen mannen zijn, maar ook vrouwen, of gemengd. Met hoed, zonder hoed, in grijs of zwart, in keurige kleding of casual. De dragers van Ferentes zijn geweldig.
Een oude dame zei eens tegen mij dat ze het zo leuk vond dat ik zulke knappe jongens in dienst had!