Er kwam een klacht binnen van een van de verzorgende van het verpleeghuis: Meneer was verzorgd door ons zorgteam en het doekje van de oude man zat nog in zijn handen verborgen. Ze vond het vies en onverzorgd, ze dacht dat wij het niet hadden gezien….
De klacht hoorde ik helaas pas weken later, waardoor ik het niet meer kon uitleggen. Helaas, maar het gaf wel stof voor een klein verhaaltje. Het is lastig, we kunnen het nooit goed doen voor iedereen en het doekje van de oude man is daar een mooi voorbeeld van.
De oude man was dement en had uiteindelijk na jaren de foetus-houding bereikt; de laatste weken had hij in bed gelegen als een baby.
De jaren ervoor zorgde het doekje ervoor dat hij iets in zijn handen had om aan te frummelen. Het was begonnen als een best grote knuffellap en was door de tijd heen verworden tot een klein doekje. Net als een klein kindje aaide hij ermee langs zijn neus en wang en haalde daar troost uit. Het doekje had zijn geur en dat voelde vertrouwd.
Natuurlijk hebben we het doekje gezien. Natuurlijk hebben we dat overlegd met de familie. En natuurlijk hebben we na de verzorging het doekje weer in zijn handen gestopt. Want dat was zijn knuffeltje, zijn alles. En wat maakt het dan uit dat het oud is en misschien een beetje schmutzig. Het was zijn alles!
Iedereen maakt eigen keuzes, sommige keuzes zijn voor mensen onbegrijpelijk. Sommigen vinden dit vies, sommigen vinden dit heel lief en respectvol. Wij gaan altijd voor de keuzes van de overledene en de naasten, dat is al lastig genoeg. Iedereen tevreden stellen… dat lukt nooit!