Wij dragen geen uniform en daarmee hebben we eigenlijk een heel gedoe over ons afgeroepen. Kleding is bij ons vaak een onderwerp van gesprek.
In de week voorafgaand aan de uitvaart zien we er netjes uit, maar hebben we wel onze dagelijkse kleding aan.
Naar een uitvaart wordt het ingewikkelder; het moet netjes zijn, wel regie uitstralen, maar niet overkomen als zwarte kraai. Donkerblauw, bruin en zwart zijn de aangewezen kleuren, mensen hebben vaak geen zin in bonte tinten als ze verdrietig zijn. We hebben eigenlijk allemaal 2 setjes in de kast hangen die aan die criteria voldoen. Eigenlijk toch een soort ‘uniform’, maar dan voor ieder van ons anders en naar eigen keus. Het enige wat we allemaal samen hebben is eenzelfde ketting.
De dag voor de uitvaart proberen we bij alle nabestaanden vrij te plannen. Dan moet alles klaar zijn; dan kan je nog aan je speech schrijven en eventueel shoppen voor een outfit. Het is heel fijn om nog even naar de kapper te gaan en te vragen om een lange hoofdmassage. Dat ontspant en je ziet mensen opknappen als ze na de kapper weer binnenlopen met een fris hoofd. Mensen hebben vaak geen tijd gehad om zorg te besteden aan zichzelf, alle tijd en aandacht ging naar de overledene.
We zien regelmatig dat mensen er op een uitvaart prachtig uitzien! Studentes in mooie black dresses, kinderen in hun mooiste kleren en ook ouderen zien er allemaal even netjes uit. Het wordt gezien als een teken van respect.
We zien ook uitvaarten, vooral in de zomer, waar mensen komen in korte broek op slippers, camping smokings ed. Het is waarschijnlijk heel ouderwets, maar ik vind het vaak niet kunnen. Als er een jong iemand overlijdt, ligt het anders. Maar als het een afscheid is van een heer op oudere leeftijd, vindt ik dat ongepast.
Tijden veranderen en dat is goed. Maar hier hoop ik toch stiekem dat iedereen zich mooi blijft kleden en aandacht blijft besteden aan zichzelf.
Het geeft een afscheid net een beetje meer!