Het is een harde tekst; rouw voelt als amputatie. Maar het is echt zo.
Als je partner altijd links van je liep, links van je sliep, dan voelt het alsof het linkerdeel van jou weg is. Alles wat je samen deelde, de blik van verstandhouding, grinniken om hetzelfde zonder dat je erover hebt gesproken. Dat verliezen doet zo’n zeer, daar kan je je geen voorstelling van maken.
Dat is ook het nare; als je het niet hebt meegemaakt, heb je geen idee!
Dat klinkt heel flauw, daar kan je ook dingen op een vervelende manier mee afdoen. Zo is het niet bedoeld, ik hoor vele mensen zeggen dat ze nu anders zullen omgaan met mensen die een partner zijn verloren en dat kan ik zelf alleen maar onderstrepen.
Rouw is Rauw en het duurt heel lang voor de wond heelt.
Wat je kan doen als omstander? Heel veel geduld hebben, want rouwende mensen zijn lastig om mee om te gaan. Ze willen over het algemeen wel voelen dat er mensen zijn die aan ze denken, maar veel mensen willen in hun holletje kruipen en pas weer naar buiten komen als ze geheeld zijn.
Er wel / niet zijn is een smal dijkje voor de omstanders.
Dus niet te veel pushen, maar er op afstand wel zijn. Laat merken dat je aan iemand denkt door een kaartje te sturen of een hartje via WhatsApp.
Doe boodschappen en zet de tas voor de deur.
Maai het gras, help bij essentiële klussen, regel iets leuks voor de kinderen.
Kortom, zoek het in het praktische voor hulp en in iets liefs voor steun.
En hou vol!