Rouw = kerst zonder jou lief, maar ook verjaardagen, diploma uitreikingen, afzwemmen van de kleinkinderen…. eenzaam op alle belangrijke momenten in je leven.
Het gaat om kleine dingen; even die blik, een terloopse aanraking die je nooit echt hebt opgemerkt, maar als het er niet meer is… het doet zeer!
Overigens niet alleen bij overlijden, ook na een scheiding, of als het uitgaat.
Ik weet dat ik 16 was en zo verliefd. Ik zag hem in elke hoek van mijn kamertje en was ten einde raad. Ook dat was rouw.
Rouw is voor iedereen anders, het is totaal anders of je je partner verliest, of je ouders of een vriend. Nog los van het verlies van een kind. Je kan het niet vergelijken, maar er zit wel een gemeenschappelijke factor in.
Natuurlijk je verdriet, het voelt eenzaam, maar ook dat je lichaam rouw ervaart als de ergste stress ooit. Je lijf reageert daarop door een aantal dingen ‘uit te zetten’: Die heb je niet nodig, dit is zo groot, dit heeft ruimte nodig. Het gaat dan vooral om je korte termijn geheugen en je reken vermogen; ze kosten teveel energie.
Je staat in de badkamer en je hebt geen idee meer wat je daar ging halen? Een mooi voorbeeld van je korte termijn geheugen. Net als rekenen; 1 + 1 gaat nog wel, maar hoe hard loop jij als je in de trein een plekje zoekt en deze rijdt 100 km per uur? Dat soort sommetjes zijn teveel, dat kan je niet meer. Het gaat allemaal weer voorbij, maar soms is het handig om te weten. Mensen die ouder zijn bijvoorbeeld, sommigen denken dat ze gaan dementeren….