Rouw = eenzaamheid en dan vooral rond de tijd dat normaal gesproken de gezelligheid begint in huis. 17 uur; een glas wijn, even bijpraten, samen koken…. Niks bijzonders, maar de dagelijkse gezelligheid aan het einde van de dag.
Overdag redden de meeste mensen het wel. Er is van alles te doen en overdag is het licht, ’s avonds is het een stuk ingewikkelder.
1 glas wijn, worden soms een paar glazen wijn.
Gezond eten, wordt een afhaal maaltijd en eten aan tafel verschuift naar een bord op schoot voor de TV.
Veel mensen hebben kort na het overlijden, helemaal geen eetlust.
Extra vitaminen in de eerste maanden is helemaal geen overbodige luxe; je moet wennen aan koken voor jezelf in plaats van voor 2 en de meeste mensen vinden dat niet leuk. Los daarvan kan je alleen licht eten verdragen als soep en yoghurt. Of ongezond comfort-food; zoet, zout en vet.
Toen mijn man overleed kon ik alleen pannenkoeken met bosbessen verdragen. 3 maanden lang, 3x per dag. Tot ik ineens gruwelde van dit dieet en zin had in pasta. Je lijf maakt vreemde bochten als je verdrietig bent!
Veel mensen vertellen je dat je altijd welkom bent om te komen eten, maar ze voegen nooit de daad bij het woord. Je stapt als rouwende echt niet op iemand af om te vragen of je langs mag komen. Rouw = eenzaamheid; Nodig iemand actief uit!
Wat het beste werkt? Even afstappen van de gedachte ‘ik moet gezond eten’ en bedenken waar je zin in hebt. Dit stadium duurt echt geen jaren, dat kan je lijf wel hebben. Eet waar je lijf om vraagt!
En ga in op uitnodigingen van mensen die je wel actief vragen. Het is gezellig en je hoeft niet te koken… win win!