Jaren terug werd ik gebeld voor de uitvaart van een bekende Nederlander.
Ik vond het een eer dat ik de uitvaart mocht organiseren, maar gezien de functie van de persoon, kwamen er een hoop toeters en bellen bij kijken.
Veel plaatsen die mijns inziens zouden moeten worden gereserveerd, parkeerplaatsen voor auto’s met chauffeur, taxi’s voor mensen van buiten etc.
Maar gaande weg de dagen bleek dat de kinderen een hekel hadden gehad aan al dat decorum. Dat ze hun ouder hadden gemist en die werkzame periode zelfs soms als trauma hadden ervaren. Grappig, ik heb er een hoop van geleerd. Zij begroeven hun ouder, ik de bekende Nederlander.
Geen speciale stoelen, parkeerplaatsen en taxi’s. Ik heb ervoor gezorgd dat ze niet doorsloegen naar de andere kant, maar het werd een afscheid zonder poeha. Iedereen mocht komen, maar als gewoon mens. Niet als ‘special’.
Ik moet daar vaak nog aan denken; onbewust zet je toch iemand in een hokje. Dit vak maakt vaak dat ik daar opgelezen wordt. Mensen horen niet in een vakje, ieder heeft zijn eigen geschiedenis met elkaar en het is niet aan ons om daarover te oordelen. Heel gezond!