Tegenwoordig worden mensen vaak thuis opgebaard in plaats van in een uitvaartcentrum. Het is intiemer, je kan ’s nachts een stoel bijschuiven en kletsen.
Je moet het uitaard willen en kunnen. Als dat niet zo is is een uitvaartcentrum, en dan met name een 24-uurs kamer, een prima alternatief. Je krijgt dan de sleutel en hebt 24 uur per dag toegang tot een soort huiskamer waar de overledene ligt.
Maar thuis betekent soms ‘op 4 hoog’, soms een piep klein flatje, soms een lift waar je alleen met een brancard rechtop in kan…..
Er zijn veel belemmeringen, maar tot nu toe is het nog altijd gelukt.
Wel met een hoop complimenten voor mijn zorgteam die al die situaties moeten trotseren. Want als je met een kist geen bocht kan maken, moet de overledene soms uit de kist worden gehaald en met de brancard worden overgebracht naar de plaats waar hij of zij opnieuw in de kist wordt gelegd. Het heeft dus wat consequenties.
In Amsterdam gebruikt men een verhuislift of de brandweer, maar hier in het Gooi wordt een overledene met de hand (op een brancard) gedragen. Het zorgteam heeft dan ook gevraagd of we met hen rekening willen houden. Als iemand zwaarder is dan 80 kilo, gaan we voortaan wel trap af, maar niet trap op.
Vorig jaar heeft de familie een deel van de tuinschutting verwijderd om achterom door de tuin uit te kunnen dragen, via de voordeur was door de krappe bochten geen optie.
En vorige week is een dame door 4 professionele dragers over de trap naar beneden gedragen omdat er geen andere mogelijkheid was om het huis uit te kunnen.
Maar waar het om ging, was gelukt. De familie was zo blij dat het mogelijk was!