De rouwkaart, het was een ingewikkeld onderwerp. De familie was aan het zuchten en steunen. Ze hielden zoveel van hun vader, het mooiste was nog niet goed genoeg. De dochters wilden perse een foto, terwijl de zonen alleen tekst wilden….. ze kwamen er niet uit.
Vaak helpt het om het onderwerp even te parkeren en er later op terug te komen. Dan zijn de gemoederen bedaard en komen de goeie ideeën op tafel.
Zo ook deze keer.
Ik vroeg de familie om te vertellen over hun vader. Daar kwamen de verhalen, er klonk duidelijk in door dat het een hele leuke lieve man was geweest. Ineens hoorde ik een dochter vertellen over zijn schilderijen en toen ik vroeg of er schilderijen te zien waren, bleek de hele kamer vol te hangen. Hij kon heel goed tekenen en schilderen en dat was de sleutel voor de kaart.
We hebben een prachtige tekening ingescand en voorop de kaart gezet. Een mooi eerbetoon aan een mooi mens.
Je kan een kaart op zoveel manieren vormgeven. Als je de tijd neemt om er (van tevoren) over na de denken, komen er zulke persoonlijke teksten die precies weergeven wat iedereen voelt. Maar ook beeldmateriaal wat echt staat voor wie degene was die overleden is.
Dat betekent helemaal niet dat er altijd toeters en bellen aan een kaart moeten zitten, maar het is het ‘laatste schrijven’, dat verdient aandacht!